ethical.blue Magazine

Common Intermediate Language i kod generowany dynamicznie dla .NET

Spis treści

• Podstawowe pojęcia
• Kod zarządzany (ang. managed) i niezarządzany (ang. unsafe)
• Typy danych w języku pośrednim CIL
• Typy danych bezpośrednio wspierane przez infrastrukture CLI
• Narzędzie typu asembler dla języka pośredniego platformy .NET
• Narzędzie typu dezasembler dla kodu bajtowego platformy .NET
• Lista kodów operacyjnych CIL (ang. opcode)
• Opisy instrukcji języka pośredniego (CIL)
• Generowanie kodu CIL z użyciem klasy ILGenerator
• Dynamiczna kompilacja kodu źródłowego w języku C# za pomocą klasy CSharpCompilation
• Wykonanie surowych bajtów poprzez utworzenie delegatu ze wskaźnika do pamięci niezarządzanej

Podstawowe pojęcia

• Infrastruktura języka pośredniego (ang. Common Language Infrastructure) — specyfikacja środowiska, którego zadaniem jest wykonywanie kodu CIL.
• Język pośredni (ang. Common Intermediate Language) — zestaw instrukcji, których wykonaniem zajmuje się maszyna wirtualna VES. Inne spotykane nazwy języka pośredniego CIL to: .NET IL oraz MSIL. Język pośredni CIL przypomina Asembler, jednak nie używa się tutaj rejestrów — jest oparty na stosie i pozwala operować na obiektach.
• Maszyna wirtualna (ang. Virtual Execution System) — silnik odpowiedzialny za wykonywanie programów stworzonych dla infrastruktury języka pośredniego (ang. Common Language Infrastructure).
• Obiekt (ang. object) — instancja typu referencyjnego. Jest niezależnie istniejący i sam określa swój typ. Jego zawartość może się zmienić, jednak on sam pozostaje niezmienny.
• Odpakowywanie (ang. unboxing) — zamiana wartości opakowanej w typ System.Object na dane typu prostego (ang. value type).
• Opakowywanie (ang. boxing) — umieszczenie wartości typu prostego (ang. value type) w nowo utworzonym obiekcie typu System.Object przechowywanym na stercie (ang. heap). Dostępność tego rodzaju mechanizmu doskonale prezentuje, że nawet dane typów prostych mogą być traktowane jako niezależne obiekty.
• Specyfikacja języka pośredniego (ang. Common Language Specification) — zawiera konwencje, które pozwalają na zachowanie zgodności rozwiązań implementowanych przez projektantów języka oraz projektantów bibliotek klas.
• Wartość (ang. value) — ciąg bitów do reprezentowania prostych typów jak np. liczba czy napis. Wartość nie jest obiektem, ale obiekt może zawierać w sobie wartości.
• Wspólny system typów (ang. Common Type System) — system typów używany przez kompilatory, infrastrukturę CLI i inne narzędzia. Pozwala m.in. na zachowanie zgodności typów i wydajne wykonywanie kodu.

Kod zarządzany (ang. managed) i niezarządzany (ang. unsafe)

Kod zarządzany (ang. managed code) nie jest tylko ładowany do pamięci i uruchamiany. Infrastruktura, która zarządza wykonaniem takiego kodu ma dostęp do metadanych opisujących metody, nadzoruje operacje na stosie czy zajmuje się obsługą wyjątków. Dane w kodzie zarządzanym też nie są pozostawione same sobie. Infrastruktura CLI zajmuje się rezerwacją pamięci oraz usuwaniem niepotrzebnych obiektów w procesie nazywanym odśmiecaniem pamięci (ang. garbage collection).

Typy danych w języku pośrednim CIL

Poniżej przedstawiono typy danych w języku CIL oraz ich odpowiedniki w wysokopoziomowej składni w języku C#.

Typy danych bezpośrednio wspierane przez infrastrukture CLI

Poniżej przedstawiono typy danych bezpośrednio wspierane przez infrastrukture CLI.

Narzędzie typu asembler dla języka pośredniego platformy .NET

W celu zbudowania pliku wykonywalnego *.exe lub *.dll z kodu źródłowego w Asemblerze CIL można użyć narzędzia ilasm.exe. Należy w tym celu uruchomić Developer PowerShell for Visual Studio.

Kod źródłowy, który wyświetla proste okno dialogowe typu MessageBox przedstawiono poniżej.

W celu zbudowania pliku wykonywalnego *.exe można użyć następującego polecenia:

ilasm hello.il /X64 /SUBSYSTEM=2

Narzędzie typu asembler to ilasm.exe, hello.il to nazwa pliku z kodem źródłowym, /X64 to docelowa architektura, a /SUBSYSTEM=2 oznacza program z interfejsem graficznym użytkownika (GUI). Stała o wartości dwa oznacza dokładnie ustawienie IMAGE_SUBSYSTEM_WINDOWS_GUI w słowie Subsystem w nagłówku _IMAGE_OPTIONAL_HEADER pliku wykonywalnego PE.

Narzędzie typu dezasembler dla kodu bajtowego platformy .NET

W celu odzyskania kodu źródłowego w języku pośrednim CIL z pliku PE można użyć narzędzia typu dezasembler np. ildasm.exe.

Lista kodów operacyjnych CIL (ang. opcode)

Kody operacyjne to binarna forma rozkazów dla maszyny wirtualnej VES. Poniżej przedstawiono listę kodów operacyjnych wraz z odpowiadającą im tekstową formą określaną terminem mnemonik.

Opisy instrukcji języka pośredniego (CIL)

Opis każdej instrukcji CIL składa się z następujących elementów. Najpierw jest nazwa instrukcji z klasy OpCodes przestrzeni nazw System.Reflection.Emit, a dalej w nawiasie mnemonik z argumentami oraz po przecinku kod operacyjny z argumentami. Należy zaznaczyć, że nie wszystkie instrukcje przyjmują argumenty.

Lista instrukcji CIL wraz z opisem:

• Add (add, 0x58) — dwie wartości są odkładane na stos. Odłożone wartości są zdejmowane i pierwsza wartość jest dodawana do drugiej. Wynik operacji dodawania jest odkładany na stos. Instrukcja nie wykrywa przepełnienia całkowitoliczbowego (ang. integer overflow). Przepełnienie dla wartości zmiennoprzecinkowych (ang. floating-point) zwraca nieskończoność (ang. ±infinity).
• Add_Ovf (add.ovf, 0xD6) — dwie wartości całkowitoliczbowe ze znakiem są odkładane na stos. Odłożone wartości są zdejmowane i pierwsza wartość jest dodawana do drugiej. Wynik operacji dodawania jest odkładany na stos. Instrukcja w przypadku przepełnienia rzuca wyjątek OverflowException.
• Add_Ovf_Un (add.ovf.un, 0xD7) — dwie wartości całkowitoliczbowe bez znaku są odkładane na stos. Odłożone wartości są zdejmowane i pierwsza wartość jest dodawana do drugiej. Wynik operacji dodawania jest odkładany na stos. Instrukcja w przypadku przepełnienia rzuca wyjątek OverflowException.
• And (and, 0x5F) — dwie wartości całkowitoliczbowe są odkładane na stos. Odłożone wartości są zdejmowane i wykonywana jest na nich koniunkcja logiczna (ang. AND). Wynik operacji jest odkładany na stos.
• Arglist (arglist, 0xFE00) — instrukcja zwraca uchwyt typu niezarządzany wskaźnik native int, który reprezentuje listę argumentów bieżącej metody. Uchwyt po wyjściu z metody jest nieważny, ale może zostać wcześniej przekazany do innych metod w bieżącym zakresie.
• Beq (beq target, 0x3B <int32>) — instrukcja przekazuje wykonanie do instrukcji pod podanym przesunięciem (ang. offset), jeśli dwie ostatnio odłożone wartości na stosie są takie same. Nie należy używać tej instrukcji do wchodzenia lub wychodzenia z bloków try, catch, filter oraz finally.
• Beq_S (beq.s target, 0x2E <int8>) — instrukcja przekazuje wykonanie do instrukcji pod podanym przesunięciem (ang. offset), jeśli dwie ostatnio odłożone wartości na stosie są takie same. Nie należy używać tej instrukcji do wchodzenia lub wychodzenia z bloków try, catch, filter oraz finally.
• Bge (bge target, 0x3C <int32>) — instrukcja przekazuje wykonanie do instrukcji pod podanym przesunięciem (ang. offset), jeśli pierwsza wartość ostatnio odłożona na stos jest większa bądź równa wartości odłożonej na stos jako druga. Nie należy używać tej instrukcji do wchodzenia lub wychodzenia z bloków try, catch, filter oraz finally.
• Bge_S (bge.s target, 0x2F <int8>) — instrukcja przekazuje wykonanie do instrukcji pod podanym przesunięciem (ang. offset), jeśli pierwsza wartość ostatnio odłożona na stos jest większa bądź równa wartości odłożonej na stos jako druga. Nie należy używać tej instrukcji do wchodzenia lub wychodzenia z bloków try, catch, filter oraz finally.
• Bge_Un (bge.un target, 0x41 <int32>) — instrukcja przekazuje wykonanie do instrukcji pod podanym przesunięciem (ang. offset), jeśli pierwsza wartość bez znaku ostatnio odłożona na stos jest większa bądź równa wartości bez znaku odłożonej na stos jako druga. Nie należy używać tej instrukcji do wchodzenia lub wychodzenia z bloków try, catch, filter oraz finally.
• Bge_Un_S (bge.un.s target, 0x34 <int8>) — instrukcja przekazuje wykonanie do instrukcji pod podanym przesunięciem (ang. offset), jeśli pierwsza wartość bez znaku ostatnio odłożona na stos jest większa bądź równa wartości bez znaku odłożonej na stos jako druga. Nie należy używać tej instrukcji do wchodzenia lub wychodzenia z bloków try, catch, filter oraz finally.
• Bgt (bgt target, 0x3D <int32>) — instrukcja przekazuje wykonanie do instrukcji pod podanym przesunięciem (ang. offset), jeśli pierwsza wartość ostatnio odłożona na stos jest większa od wartości odłożonej na stos jako druga. Nie należy używać tej instrukcji do wchodzenia lub wychodzenia z bloków try, catch, filter oraz finally.
• Bgt_S (bgt.s target, 0x30 <int8>) — instrukcja przekazuje wykonanie do instrukcji pod podanym przesunięciem (ang. offset), jeśli pierwsza wartość ostatnio odłożona na stos jest większa od wartości odłożonej na stos jako druga. Nie należy używać tej instrukcji do wchodzenia lub wychodzenia z bloków try, catch, filter oraz finally.
• Bgt_Un (bgt.un target, 0x42 <int32>) — instrukcja przekazuje wykonanie do instrukcji pod podanym przesunięciem (ang. offset), jeśli pierwsza wartość bez znaku ostatnio odłożona na stos jest większa od wartości bez znaku odłożonej na stos jako druga. Nie należy używać tej instrukcji do wchodzenia lub wychodzenia z bloków try, catch, filter oraz finally.
• Bgt_Un_S (bgt.un.s target, 0x35 <int8>) — instrukcja przekazuje wykonanie do instrukcji pod podanym przesunięciem (ang. offset), jeśli pierwsza wartość bez znaku ostatnio odłożona na stos jest większa od wartości bez znaku odłożonej na stos jako druga. Nie należy używać tej instrukcji do wchodzenia lub wychodzenia z bloków try, catch, filter oraz finally.
• Ble (ble target, 0x3E <int32>) — instrukcja przekazuje wykonanie do instrukcji pod podanym przesunięciem (ang. offset), jeśli pierwsza wartość ostatnio odłożona na stos jest mniejsza od lub równa wartości odłożonej na stos jako druga. Nie należy używać tej instrukcji do wchodzenia lub wychodzenia z bloków try, catch, filter oraz finally.
• Ble_S (ble.s target, 0x31 <int8>) — instrukcja przekazuje wykonanie do instrukcji pod podanym przesunięciem (ang. offset), jeśli pierwsza wartość ostatnio odłożona na stos jest mniejsza od lub równa wartości odłożonej na stos jako druga. Nie należy używać tej instrukcji do wchodzenia lub wychodzenia z bloków try, catch, filter oraz finally.
• Ble_Un (ble.un target, 0x43 <int32>) — instrukcja przekazuje wykonanie do instrukcji pod podanym przesunięciem (ang. offset), jeśli pierwsza wartość bez znaku ostatnio odłożona na stos jest mniejsza od lub równa wartości bez znaku odłożonej na stos jako druga. Nie należy używać tej instrukcji do wchodzenia lub wychodzenia z bloków try, catch, filter oraz finally.
• Ble_Un_S (ble.un.s target, 0x36 <int8>) — instrukcja przekazuje wykonanie do instrukcji pod podanym przesunięciem (ang. offset), jeśli pierwsza wartość bez znaku ostatnio odłożona na stos jest mniejsza od lub równa wartości bez znaku odłożonej na stos jako druga. Nie należy używać tej instrukcji do wchodzenia lub wychodzenia z bloków try, catch, filter oraz finally.
• Blt (blt target, 0x3F <int32>) — instrukcja przekazuje wykonanie do instrukcji pod podanym przesunięciem (ang. offset), jeśli pierwsza wartość ostatnio odłożona na stos jest mniejsza od wartości odłożonej na stos jako druga. Nie należy używać tej instrukcji do wchodzenia lub wychodzenia z bloków try, catch, filter oraz finally.
• Blt_S (blt.s target, 0x32 <int8>) — instrukcja przekazuje wykonanie do instrukcji pod podanym przesunięciem (ang. offset), jeśli pierwsza wartość ostatnio odłożona na stos jest mniejsza od wartości odłożonej na stos jako druga. Nie należy używać tej instrukcji do wchodzenia lub wychodzenia z bloków try, catch, filter oraz finally.
• Blt_Un (blt.un target, 0x44 <int32>) — instrukcja przekazuje wykonanie do instrukcji pod podanym przesunięciem (ang. offset), jeśli pierwsza wartość bez znaku ostatnio odłożona na stos jest mniejsza od wartości bez znaku odłożonej na stos jako druga. Nie należy używać tej instrukcji do wchodzenia lub wychodzenia z bloków try, catch, filter oraz finally.
• Blt_Un_S (blt.un.s target, 0x37 <int8>) — instrukcja przekazuje wykonanie do instrukcji pod podanym przesunięciem (ang. offset), jeśli pierwsza wartość bez znaku ostatnio odłożona na stos jest mniejsza od wartości bez znaku odłożonej na stos jako druga. Nie należy używać tej instrukcji do wchodzenia lub wychodzenia z bloków try, catch, filter oraz finally.
• Bne_Un (bne.un target, 0x40 <int32>) — instrukcja przekazuje wykonanie do instrukcji pod podanym przesunięciem (ang. offset), jeśli dwie ostatnio odłożone na stos wartości bez znaku są od siebie różne. Nie należy używać tej instrukcji do wchodzenia lub wychodzenia z bloków try, catch, filter oraz finally.
• Bne_Un_S (bne.un.s target, 0x33 <int8>) — instrukcja przekazuje wykonanie do instrukcji pod podanym przesunięciem (ang. offset), jeśli dwie ostatnio odłożone na stos wartości bez znaku są od siebie różne. Nie należy używać tej instrukcji do wchodzenia lub wychodzenia z bloków try, catch, filter oraz finally.
• Box (box token, 0x8C <T>) — dane typu prostego (ang. value type) są odkładane na stos. Dane są zdejmowane, wykonywana jest operacja opakowywanie (ang. boxing). Po wykonaniu tej operacji na stos odkładany jest typ referencyjny zawierający wartość z typu prostego.
• Br (br target, 0x38 <int32>) — instrukcja bezwarunkowo przekazuje wykonanie do rozkazu pod podanym jako argument przesunięciem (ang. offset). Przesunięcie to wartość ze znakiem o rozmiarze czterech bajtów obliczana od początku instrukcji znajdującej się zaraz za bieżącą instrukcją. Nie należy używać tej instrukcji do wchodzenia lub wychodzenia z bloków try, catch, filter oraz finally.
• Br_S (br.s target, 0x2B <int8>) — instrukcja bezwarunkowo przekazuje wykonanie do rozkazu pod podanym jako argument przesunięciem (ang. offset). Przesunięcie to wartość ze znakiem o rozmiarze jednego bajta obliczana od początku instrukcji znajdującej się zaraz za bieżącą instrukcją. Nie należy używać tej instrukcji do wchodzenia lub wychodzenia z bloków try, catch, filter oraz finally.
• Break (break, 0x01) — instrukcja sygnalizuje CLI, aby poinformować debugger, że nastąpiło wyzwolenie punktu przerwania (ang. breakpoint), nazywanego też pułapką.
• Brfalse (brfalse target, 0x39 <int32>) — instrukcja przekazuje wykonanie do przesunięcia (ang. offset) podanego jako argument, jeśli wartość odłożona na stos przez poprzednią operację jest równa false, czyli zero (dotyczy wartości int32, int64, odwołania do obiektu, wskaźnika zarządzanego i niezarządzanego oraz wartości typu native int). Należy zaznaczyć, że instrukcja zdejmuje ze stosu sprawdzaną wartość. Nie należy używać tej instrukcji do wchodzenia lub wychodzenia z bloków try, catch, filter oraz finally.
• Brfalse_S (brfalse.s target, 0x2C <int8>) — instrukcja przekazuje wykonanie do przesunięcia (ang. offset) podanego jako argument, jeśli wartość odłożona na stos przez poprzednią operację jest równa false, czyli zero (dotyczy wartości int32, int64, odwołania do obiektu, wskaźnika zarządzanego i niezarządzanego oraz wartości typu native int). Należy zaznaczyć, że instrukcja zdejmuje ze stosu sprawdzaną wartość. Nie należy używać tej instrukcji do wchodzenia lub wychodzenia z bloków try, catch, filter oraz finally.
• Brtrue (brtrue target, 0x3A <int32>) — instrukcja przekazuje wykonanie do przesunięcia (ang. offset) podanego jako argument, jeśli wartość odłożona na stos przez poprzednią operację jest równa true, czyli różna od zera (dotyczy wartości int32, int64, odwołania do obiektu, wskaźnika zarządzanego i niezarządzanego oraz wartości typu native int). Należy zaznaczyć, że instrukcja zdejmuje ze stosu sprawdzaną wartość. Nie należy używać tej instrukcji do wchodzenia lub wychodzenia z bloków try, catch, filter oraz finally.
• Brtrue_S (brtrue.s target, 0x2D <int8>) — instrukcja przekazuje wykonanie do przesunięcia (ang. offset) podanego jako argument, jeśli wartość odłożona na stos przez poprzednią operację jest równa true, czyli różna od zera (dotyczy wartości int32, int64, odwołania do obiektu, wskaźnika zarządzanego i niezarządzanego oraz wartości typu native int). Należy zaznaczyć, że instrukcja zdejmuje ze stosu sprawdzaną wartość. Nie należy używać tej instrukcji do wchodzenia lub wychodzenia z bloków try, catch, filter oraz finally.
• Call (call method, 0x28 <T>) — instrukcja wywołuje podaną metodę przekazując jej argumenty, które należy umieścić na stosie. Rozkaz przed wywołaniem metody zdejmuje ze stosu wskaźnik this (jeśli istnieje) oraz wszystkie odłożone argumenty. Jeśli wywoływana metoda zwraca jakąś wartość, to wartość ta jest umieszczana na stosie po zakończeniu metody.
• Calli (calli method, 0x29 <T>) — instrukcja wywołuje podaną metodę przekazując jej argumenty, które należy umieścić na stosie. Po odłożeniu argumentów należy na stosie umieścić wskaźnik do punktu wejścia wywoływanej metody. Jeśli wywoływana metoda zwraca jakąś wartość, to wartość ta jest umieszczana na stosie po zakończeniu metody.
• Callvirt (callvirt method, 0x6F <T>) — instrukcja służy do wywoływania metody na rzecz obiektu, gdzie metoda jest wybierana podczas działania programu (ang. runtime) — nazywane jest to późnym wiązaniem (ang. late-bound). Odwołanie do obiektu oraz argumenty metody są odkładane na stos. Odłożone argumenty i odwołanie do obiektu są zdejmowane i wywoływana jest metoda na rzecz tego obiektu z tymi argumentami. Po wykonaniu metody na stos odkładana jest wartość zwrócona.
• Castclass (castclass typeToken, 0x74 <T>) — odwołanie do obiektu jest odkładane na stos. Obiekt jest zdejmowany ze stosu i następuje próba rzutowania tego obiektu na określony typ (klasę). Jeśli rzutowanie (ang. cast) się powiedzie, to odwołanie do nowego obiektu jest odkładane na stos.
• Ceq (ceq, 0xFE01) — dwie wartości są odkładane na stos. Wartości są zdejmowane, pierwsza wartość jest porównywana z drugą i jeśli są one równe, to na stos odkładana jest wartość jeden typu int32. W przeciwnym wypadku na stos odkładana jest wartość zero typu int32. Dla wartości zmiennoprzecinkowych instrukcja zwraca zero, jeśli jedna lub obie wartości są równe NaN. Należy zaznaczyć, że porównywanie ze sobą nieskończoności da wynik, że są one równe.
• Cgt (cgt, 0xFE02) — dwie wartości są odkładane na stos. Wartości są zdejmowane, pierwsza wartość jest porównywana z drugą i jeśli pierwsza jest większa, to na stos odkładana jest wartość jeden typu int32. W przeciwnym wypadku na stos odkładana jest wartość zero typu int32. Dla wartości zmiennoprzecinkowych instrukcja zwraca zero, jeśli jedna lub obie wartości są równe NaN.
• Cgt_Un (cgt.un, 0xFE03) — dwie wartości całkowite bez znaku (lub zmiennoprzecinkowe) są odkładane na stos. Wartości są zdejmowane, pierwsza wartość jest porównywana z drugą i jeśli pierwsza jest większa, to na stos odkładana jest wartość jeden typu int32. W przeciwnym wypadku na stos odkładana jest wartość zero typu int32.
• Ckfinite (ckfinite, 0xC3) — wartość potrzebna do operacji jest odkładana na stos. Wartość jest zdejmowana ze stosu i jeśli wynosi NaN lub ±INFINITE, to rzucany jest wyjątek ArithmeticException. Wartość na stosie zostaje zachowana, jeśli wspomniany wyjątek nie został rzucony.
• Clt (clt, 0xFE04) — dwie wartości są odkładane na stos. Wartości są zdejmowane, pierwsza wartość jest porównywana z drugą i jeśli pierwsza jest mniejsza, to na stos odkładana jest wartość jeden typu int32. W przeciwnym wypadku na stos odkładana jest wartość zero typu int32. Dla wartości zmiennoprzecinkowych instrukcja zwraca zero, jeśli jedna lub obie wartości są równe NaN.
• Clt_Un (clt.un, 0xFE05) — dwie wartości całkowite bez znaku (lub zmiennoprzecinkowe) są odkładane na stos. Wartości są zdejmowane, pierwsza wartość jest porównywana z drugą i jeśli pierwsza jest mniejsza, to na stos odkładana jest wartość jeden typu int32. W przeciwnym wypadku na stos odkładana jest wartość zero typu int32.
• Constrained_ (constrained. thisType, 0xFE16 <T>) — prefiks dla instrukcji callvirt, który pozwala nałożyć ograniczenie, że obiekt na rzecz którego następuje wywołanie metody jest typu T.
• Conv_I (conv.i, 0xD3) — wartość potrzebna do operacji jest odkładana na stos. Dane są zdejmowane z wierzchołka stosu i następuje konwersja tych danych do typu native int. Nowa wartość po konwersji jest odkładana na stos jako native int.
• Conv_I1 (conv.i1, 0x67) — wartość potrzebna do operacji jest odkładana na stos. Dane są zdejmowane z wierzchołka stosu i następuje konwersja tych danych do typu int8. Nowa wartość po konwersji jest odkładana na stos jako int32.
• Conv_I2 (conv.i2, 0x68) — wartość potrzebna do operacji jest odkładana na stos. Dane są zdejmowane z wierzchołka stosu i następuje konwersja tych danych do typu int16. Nowa wartość po konwersji jest odkładana na stos jako int32.
• Conv_I4 (conv.i4, 0x69) — wartość potrzebna do operacji jest odkładana na stos. Dane są zdejmowane z wierzchołka stosu i następuje konwersja tych danych do typu int32. Nowa wartość po konwersji jest odkładana na stos jako int32.
• Conv_I8 (conv.i8, 0x6A) — wartość potrzebna do operacji jest odkładana na stos. Dane są zdejmowane z wierzchołka stosu i następuje konwersja tych danych do typu int64. Nowa wartość po konwersji jest odkładana na stos jako int64.
• Conv_Ovf_I (conv.ovf.i, 0xD4) — wartość potrzebna do operacji jest odkładana na stos. Dane są zdejmowane z wierzchołka stosu i następuje konwersja tych danych do typu native int. Nowa wartość po konwersji jest odkładana na stos jako native int. Instrukcja rzuca wyjątek OverflowException w przypadku przepełnienia.
• Conv_Ovf_I1 (conv.ovf.i1, 0xB3) — wartość potrzebna do operacji jest odkładana na stos. Dane są zdejmowane z wierzchołka stosu i następuje konwersja tych danych do typu int8. Nowa wartość po konwersji jest odkładana na stos jako int32. Instrukcja rzuca wyjątek OverflowException w przypadku przepełnienia.
• Conv_Ovf_I1_Un (conv.ovf.i1.un, 0x82) — wartość bez znaku potrzebna do operacji jest odkładana na stos. Dane są zdejmowane z wierzchołka stosu i następuje konwersja tych danych do typu int8. Nowa wartość po konwersji jest odkładana na stos jako int32. Instrukcja rzuca wyjątek OverflowException w przypadku przepełnienia.
• Conv_Ovf_I2 (conv.ovf.i2, 0xB5) — wartość potrzebna do operacji jest odkładana na stos. Dane są zdejmowane z wierzchołka stosu i następuje konwersja tych danych do typu int16. Nowa wartość po konwersji jest odkładana na stos jako int32. Instrukcja rzuca wyjątek OverflowException w przypadku przepełnienia.
• Conv_Ovf_I2_Un (conv.ovf.i2.un, 0x83) — wartość bez znaku potrzebna do operacji jest odkładana na stos. Dane są zdejmowane z wierzchołka stosu i następuje konwersja tych danych do typu int16. Nowa wartość po konwersji jest odkładana na stos jako int32. Instrukcja rzuca wyjątek OverflowException w przypadku przepełnienia.
• Conv_Ovf_I4 (conv.ovf.i4, 0xB7) — wartość potrzebna do operacji jest odkładana na stos. Dane są zdejmowane z wierzchołka stosu i następuje konwersja tych danych do typu int32. Nowa wartość po konwersji jest odkładana na stos jako int32. Instrukcja rzuca wyjątek OverflowException w przypadku przepełnienia.
• Conv_Ovf_I4_Un (conv.ovf.i4.un, 0x84) — wartość bez znaku potrzebna do operacji jest odkładana na stos. Dane są zdejmowane z wierzchołka stosu i następuje konwersja tych danych do typu int32. Nowa wartość po konwersji jest odkładana na stos jako int32. Instrukcja rzuca wyjątek OverflowException w przypadku przepełnienia.
• Conv_Ovf_I8 (conv.ovf.i8, 0xB9) — wartość potrzebna do operacji jest odkładana na stos. Dane są zdejmowane z wierzchołka stosu i następuje konwersja tych danych do typu int64. Nowa wartość po konwersji jest odkładana na stos jako int64. Instrukcja rzuca wyjątek OverflowException w przypadku przepełnienia.
• Conv_Ovf_I8_Un (conv.ovf.i8.un, 0x85) — wartość bez znaku potrzebna do operacji jest odkładana na stos. Dane są zdejmowane z wierzchołka stosu i następuje konwersja tych danych do typu int64. Nowa wartość po konwersji jest odkładana na stos jako int64. Instrukcja rzuca wyjątek OverflowException w przypadku przepełnienia.
• Conv_Ovf_I_Un (conv.ovf.i.un, 0x8A) — wartość bez znaku potrzebna do operacji jest odkładana na stos. Dane są zdejmowane z wierzchołka stosu i następuje konwersja tych danych do typu native int. Nowa wartość po konwersji jest odkładana na stos jako native int. Instrukcja rzuca wyjątek OverflowException w przypadku przepełnienia.
• Conv_Ovf_U (conv.ovf.u, 0xD5) — wartość potrzebna do operacji jest odkładana na stos. Dane są zdejmowane z wierzchołka stosu i następuje konwersja tych danych do typu native unsigned int. Nowa wartość po konwersji jest odkładana na stos jako native int. Instrukcja rzuca wyjątek OverflowException w przypadku przepełnienia.
• Conv_Ovf_U1 (conv.ovf.u1, 0xB4) — wartość potrzebna do operacji jest odkładana na stos. Dane są zdejmowane z wierzchołka stosu i następuje konwersja tych danych do typu unsigned int8. Nowa wartość po konwersji jest odkładana na stos jako int32. Instrukcja rzuca wyjątek OverflowException w przypadku przepełnienia.
• Conv_Ovf_U1_Un (conv.ovf.u1.un, 0x86) — wartość bez znaku potrzebna do operacji jest odkładana na stos. Dane są zdejmowane z wierzchołka stosu i następuje konwersja tych danych do typu unsigned int8. Nowa wartość po konwersji jest odkładana na stos jako int32. Instrukcja rzuca wyjątek OverflowException w przypadku przepełnienia.
• Conv_Ovf_U2 (conv.ovf.u2, 0xB6) — wartość potrzebna do operacji jest odkładana na stos. Dane są zdejmowane z wierzchołka stosu i następuje konwersja tych danych do typu unsigned int16. Nowa wartość po konwersji jest odkładana na stos jako int32. Instrukcja rzuca wyjątek OverflowException w przypadku przepełnienia.
• Conv_Ovf_U2_Un (conv.ovf.u2.un, 0x87) — wartość bez znaku potrzebna do operacji jest odkładana na stos. Dane są zdejmowane z wierzchołka stosu i następuje konwersja tych danych do typu unsigned int16. Nowa wartość po konwersji jest odkładana na stos jako int32. Instrukcja rzuca wyjątek OverflowException w przypadku przepełnienia.
• Conv_Ovf_U4 (conv.ovf.u4, 0xB8) — wartość potrzebna do operacji jest odkładana na stos. Dane są zdejmowane z wierzchołka stosu i następuje konwersja tych danych do typu unsigned int32. Nowa wartość po konwersji jest odkładana na stos jako int32. Instrukcja rzuca wyjątek OverflowException w przypadku przepełnienia.
• Conv_Ovf_U4_Un (conv.ovf.u4.un, 0x88) — wartość bez znaku potrzebna do operacji jest odkładana na stos. Dane są zdejmowane z wierzchołka stosu i następuje konwersja tych danych do typu unsigned int32. Nowa wartość po konwersji jest odkładana na stos jako int32. Instrukcja rzuca wyjątek OverflowException w przypadku przepełnienia.
• Conv_Ovf_U8 (conv.ovf.u8, 0xBA) — wartość potrzebna do operacji jest odkładana na stos. Dane są zdejmowane z wierzchołka stosu i następuje konwersja tych danych do typu unsigned int64. Nowa wartość po konwersji jest odkładana na stos jako int64. Instrukcja rzuca wyjątek OverflowException w przypadku przepełnienia.
• Conv_Ovf_U8_Un (conv.ovf.u8.un, 0x89) — wartość bez znaku potrzebna do operacji jest odkładana na stos. Dane są zdejmowane z wierzchołka stosu i następuje konwersja tych danych do typu unsigned int64. Nowa wartość po konwersji jest odkładana na stos jako int64. Instrukcja rzuca wyjątek OverflowException w przypadku przepełnienia.
• Conv_Ovf_U_Un (conv.ovf.u.un, 0x8B) — wartość bez znaku potrzebna do operacji jest odkładana na stos. Dane są zdejmowane z wierzchołka stosu i następuje konwersja tych danych do typu native unsigned int. Nowa wartość po konwersji jest odkładana na stos jako native int. Instrukcja rzuca wyjątek OverflowException w przypadku przepełnienia.
• Conv_R4 (conv.r4, 0x6B) — wartość potrzebna do operacji jest odkładana na stos. Dane są zdejmowane z wierzchołka stosu i następuje konwersja tych danych do typu float32. Nowa wartość po konwersji jest odkładana na stos jako F.
• Conv_R8 (conv.r8, 0x6C) — wartość potrzebna do operacji jest odkładana na stos. Dane są zdejmowane z wierzchołka stosu i następuje konwersja tych danych do typu float64. Nowa wartość po konwersji jest odkładana na stos jako F.
• Conv_R_Un (conv.r.un, 0x76) — wartość typu unsigned integer potrzebna do operacji jest odkładana na stos. Dane są zdejmowane z wierzchołka stosu i następuje konwersja tych danych do typu float. Nowa wartość po konwersji jest odkładana na stos jako F.
• Conv_U (conv.u, 0xE0) — wartość potrzebna do operacji jest odkładana na stos. Dane są zdejmowane z wierzchołka stosu i następuje konwersja tych danych do typu native unsigned int. Nowa wartość po konwersji jest odkładana na stos jako native int.
• Conv_U1 (conv.u1, 0xD2) — wartość potrzebna do operacji jest odkładana na stos. Dane są zdejmowane z wierzchołka stosu i następuje konwersja tych danych do typu unsigned int8. Nowa wartość po konwersji jest odkładana na stos jako int32.
• Conv_U2 (conv.u2, 0xD1) — wartość potrzebna do operacji jest odkładana na stos. Dane są zdejmowane z wierzchołka stosu i następuje konwersja tych danych do typu unsigned int16. Nowa wartość po konwersji jest odkładana na stos jako int32.
• Conv_U4 (conv.u4, 0x6D) — wartość potrzebna do operacji jest odkładana na stos. Dane są zdejmowane z wierzchołka stosu i następuje konwersja tych danych do typu unsigned int32. Nowa wartość po konwersji jest odkładana na stos jako int32.
• Conv_U8 (conv.u8, 0x6E) — wartość potrzebna do operacji jest odkładana na stos. Dane są zdejmowane z wierzchołka stosu i następuje konwersja tych danych do typu unsigned int64. Nowa wartość po konwersji jest odkładana na stos jako int64.
• Cpblk (cpblk, 0xFE17) — instrukcja kopiuje określoną liczbę bajtów z jednego bloku pamięci do innego. Adres bloku docelowego jest odkładany na stos. Adres bloku źródłowego jest odkładany na stos. Liczba bajtów do skopiowania również powinna zostać odłożona na stos. Rozkaz cpblk kopiuje liczbę bajtów wyrażoną jako typ unsigned int32 z adresu źródłowego typu native int, & lub * do adresu docelowego. Domyślnie kopiowany fragment pamięci powinien być wyrównany zgodnie z architekturą maszyny. W przypadku kopiowania bez wyrównania można zastosować prefiks unaligned..
• Cpobj (cpobj typeToken, 0x70 <T>) — instrukcja kopiuje wartość spod adresu źródłowego typu native int, & lub * do adresu docelowego typu native int, & lub *. Odwołanie do obiektu docelowego jest odkładane na stos. Odwołanie do obiektu źródłowego jest również odkładane na stos. Odłożone dane są zdejmowane i następuje kopiowanie z adresu źródłowego do adresu docelowego. Jeśli adres jest nieprawidłowy może zostać rzucony wyjątek NullReferenceException.
• Div (div, 0x5B) — instrukcja dzielenia. Pierwsza wartość jest odkładana na stos. Druga wartość jest odkładana na stos. Wartości są zdejmowane i pierwsza wartość jest dzielona przez drugą. Wynik operacji dzielenia (iloraz) jest odkładany na stos. W przypadku dzielenia liczb całkowitych wynik jest przycinany (ang. truncated). Dla wartości zmiennoprzecinkowych warto zaznaczyć, że dzielenie przez zero zwraca w wyniku nieskończoność ze znakiem. Dzielenie zero przez zero zwraca w wyniku NaN. Dzielenie nieskończoności przez nieskończoność również zwraca NaN. A dzielenie liczby zmiennoprzecinkowej przez nieskończoność zwraca w wyniku zero.
• Div_Un (div.un, 0x5C) — instrukcja dzielenia liczb całkowitych bez znaku. Pierwsza wartość jest odkładana na stos. Druga wartość jest odkładana na stos. Wartości są zdejmowane i pierwsza wartość jest dzielona przez drugą. Wynik operacji dzielenia (iloraz) jest odkładany na stos. Jeśli druga wartość jest równa zero, to rzucany jest wyjątek DivideByZeroException.
• Dup (dup, 0x25) — instrukcja zdejmuje dane z wierzchołka stosu i umieszcza ich kopię z powrotem na stosie. Rezultatem są dwie takie same wartości na górze stosu.
• Endfilter (endfilter, 0xFE11) — instrukcja służy do wyjścia z bloku filter w przypadku wyjątku. Wartość typu int32 jest odkładana na stos. Powinno to być zero (exception_continue_search) albo jeden (exception_execute_handler). Wynik w przypadku użycia innych wartości jest niezdefiniowany. Wartość zero oznacza kontynuowanie szukania obsługi wyjątków. Natomiast wartość jeden oznacza przejście do drugiego etapu obsługi wyjątku, gdzie bloki finally są wykonywane dopóki nie zostanie znaleziona obsługa wyjątków powiązana z aktualnym blokiem filter. Po tym uruchamiana jest obsługa wyjątków.
• Endfinally (endfinally, endfault, 0xDC) — instrukcja służy do powrotu z bloku finally lub fault obsługi wyjątków. Rozkaz ten leksykalnie może występować tylko w bloku finally. Nie jest jednak wymagane, żeby blok kończył się rozkazem endfinally. Instrukcja ta zatem wewnątrz bloku może być jedna, może być ich kilka lub może jej nie być wcale.
• Initblk (initblk, 0xFE18) — instrukcja inicjalizuje podaną wartością określoną liczbę bajtów pod wskazanym adresem. Adres bloku (native int lub &) jest odkładany na stos. Wartość inicjalizująca jest odkładana na stos jako unsigned int8. Rozmiar bloku pamięci jest również odkładany na stos (jako unsigned int32). Rozkaz jest przeważnie używany do inicjalizacji struktur, dlatego oczekuje, że blok pamięci będzie wyrównany zgodnie z architekturą maszyny. W przypadku braku wyrównania możliwe jest użycie prefiksu unaligned..
• Initobj (initobj typeToken, 0xFE15 <T>) — adres typu native int, & lub * jest odkładany na stos. Instrukcja zdejmuje adres ze stosu i wpisuje we wskazywanym miejscu domyślną wartość dla danego typu. Jeśli adres jest typu prostego (ang. value type) otrzymuje zero, null lub inną wartość domyślną. Natomiast jeśli jest typu referencyjnego, to otrzymuje wartość null.
• Isinst (isinst, 0x75) — instrukcja weryfikuje czy obiekt odłożony na stos jest określonego typu (jest instancją określonej klasy). Jeśli tak, to na stos jest odkładane odwołanie do tego obiektu. W przeciwnym wypadku na stos jest odkładane puste odwołanie null.
• Jmp (jmp method, 0x27 <T>) — instrukcja przekazuje kontrolę do podanej metody wraz z bieżącymi argumentami. Stos powinien być pusty podczas wykonywania tego rozkazu. Instrukcja ta nie służy do wychodzenia z bloków try, filter, catch oraz finally.
• Ldarg (ldarg num, 0xFE09 <unsigned int16>) — instrukcja odkłada argument o indeksie od 0 do 65535 na stos.
• Ldarg_0 (ldarg.0, 0x02) — instrukcja odkłada argument o indeksie zero na stos. Argumentem tym domyślnie może być wskaźnik this klasy na rzecz której wywoływana jest metoda.
• Ldarg_1 (ldarg.1, 0x03) — instrukcja odkłada argument o indeksie jeden na stos.
• Ldarg_2 (ldarg.2, 0x04) — instrukcja odkłada argument o indeksie dwa na stos.
• Ldarg_3 (ldarg.3, 0x05) — instrukcja odkłada argument o indeksie trzy na stos.
• Ldarg_S (ldarg.s num, 0x0E <unsigned int8>) — instrukcja odkłada argument o indeksie od 4 do 255 na stos.
• Ldarga (ldarga num, 0xFE0A <unsigned int16>) — instrukcja odkłada adres argumentu o indeksie od 0 do 65535 na stos.
• Ldarga_S (ldarga.s num, 0x0F <unsigned int8>) — instrukcja odkłada adres argumentu o indeksie od 0 do 255 na stos.
• Ldc_I4 (ldc.i4 num, 0x20 <int32>) — instrukcja odkłada wartość typu int32 na stos jako wartość typu int32.
• Ldc_I4_0 (ldc.i4.0, 0x16) — instrukcja odkłada wartość zero (0) typu int32 na stos.
• Ldc_I4_1 (ldc.i4.1, 0x17) — instrukcja odkłada wartość jeden (+1) typu int32 na stos.
• Ldc_I4_2 (ldc.i4.2, 0x18) — instrukcja odkłada wartość dwa (+2) typu int32 na stos.
• Ldc_I4_3 (ldc.i4.3, 0x19) — instrukcja odkłada wartość trzy (+3) typu int32 na stos.
• Ldc_I4_4 (ldc.i4.4, 0x1A) — instrukcja odkłada wartość cztery (+4) typu int32 na stos.
• Ldc_I4_5 (ldc.i4.5, 0x1B) — instrukcja odkłada wartość pięć (+5) typu int32 na stos.
• Ldc_I4_6 (ldc.i4.6, 0x1C) — instrukcja odkłada wartość sześć (+6) typu int32 na stos.
• Ldc_I4_7 (ldc.i4.7, 0x1D) — instrukcja odkłada wartość siedem (+7) typu int32 na stos.
• Ldc_I4_8 (ldc.i4.8, 0x1E) — instrukcja odkłada wartość osiem (+8) typu int32 na stos.
• Ldc_I4_M1 (ldc.i4.m1, 0x15) — instrukcja odkłada wartość minus jeden (-1) typu int32 na stos.
• Ldc_I4_S (ldc.i4.s num, 0x1F <int8>) — instrukcja odkłada wartość od -128 do 127 typu int8 na stos jako wartość typu int32.
• Ldc_I8 (ldc.i8 num, 0x21 <int64>) — instrukcja odkłada wartość typu int64 na stos jako wartość typu int64.
• Ldc_R4 (ldc.r4 num, 0x22 <float32>) — instrukcja odkłada wartość typu float32 na stos jako wartość typu float32.
• Ldc_R8 (ldc.r8 num, 0x23 <float64>) — instrukcja odkłada wartość typu float64 na stos jako wartość typu float64.
• Ldelem (ldelem typeToken, 0xA3 <T>) — odwołanie do tablicy jest odkładane na stos. Indeks elementu, który ma zostać odczytany jest odkładany na stos jako wartość typu native int lub int32. Instrukcja zdejmuje dane ze stosu i odczytuje element tablicy pod wskazywanym indeksem. Odczytany element jest odkładany na stos.
• Ldelem_I (ldelem.i, 0x97) — odwołanie do tablicy jest odkładane na stos. Indeks elementu, który ma zostać odczytany jest odkładany na stos jako wartość typu native int lub int32. Instrukcja zdejmuje dane ze stosu i odczytuje element tablicy typu native int pod wskazywanym indeksem. Odczytany element jest odkładany na stos jako wartość typu native int.
• Ldelem_I1 (ldelem.i1, 0x90) — odwołanie do tablicy jest odkładane na stos. Indeks elementu, który ma zostać odczytany jest odkładany na stos jako wartość typu native int lub int32. Instrukcja zdejmuje dane ze stosu i odczytuje element tablicy typu int8 pod wskazywanym indeksem. Odczytany element jest odkładany na stos jako wartość typu int32.
• Ldelem_I2 (ldelem.i2, 0x92) — odwołanie do tablicy jest odkładane na stos. Indeks elementu, który ma zostać odczytany jest odkładany na stos jako wartość typu native int lub int32. Instrukcja zdejmuje dane ze stosu i odczytuje element tablicy typu int16 pod wskazywanym indeksem. Odczytany element jest odkładany na stos jako wartość typu int32.
• Ldelem_I4 (ldelem.i4, 0x94) — odwołanie do tablicy jest odkładane na stos. Indeks elementu, który ma zostać odczytany jest odkładany na stos jako wartość typu native int lub int32. Instrukcja zdejmuje dane ze stosu i odczytuje element tablicy typu int32 pod wskazywanym indeksem. Odczytany element jest odkładany na stos jako wartość typu int32.
• Ldelem_I8 (ldelem.i8, 0x96) — odwołanie do tablicy jest odkładane na stos. Indeks elementu, który ma zostać odczytany jest odkładany na stos jako wartość typu native int lub int32. Instrukcja zdejmuje dane ze stosu i odczytuje element tablicy typu int64 pod wskazywanym indeksem. Odczytany element jest odkładany na stos jako wartość typu int64.
• Ldelem_R4 (ldelem.r4, 0x98) — odwołanie do tablicy jest odkładane na stos. Indeks elementu, który ma zostać odczytany jest odkładany na stos jako wartość typu native int lub int32. Instrukcja zdejmuje dane ze stosu i odczytuje element tablicy typu float32 pod wskazywanym indeksem. Odczytany element jest odkładany na stos jako wartość typu F.
• Ldelem_R8 (ldelem.r8, 0x99) — odwołanie do tablicy jest odkładane na stos. Indeks elementu, który ma zostać odczytany jest odkładany na stos jako wartość typu native int lub int32. Instrukcja zdejmuje dane ze stosu i odczytuje element tablicy typu float64 pod wskazywanym indeksem. Odczytany element jest odkładany na stos jako wartość typu F.
• Ldelem_Ref (ldelem.ref, 0x9A) — odwołanie do tablicy jest odkładane na stos. Indeks elementu, który ma zostać odczytany jest odkładany na stos jako wartość typu native int lub int32. Instrukcja zdejmuje dane ze stosu i odczytuje element tablicy typu O (obiekt) pod wskazywanym indeksem. Odczytany element jest odkładany na stos jako obiekt typu O.
• Ldelem_U1 (ldelem.u1, 0x91) — odwołanie do tablicy jest odkładane na stos. Indeks elementu, który ma zostać odczytany jest odkładany na stos jako wartość typu native int lub int32. Instrukcja zdejmuje dane ze stosu i odczytuje element tablicy typu unsigned int8 pod wskazywanym indeksem. Odczytany element jest odkładany na stos jako wartość typu int32.
• Ldelem_U2 (ldelem.u2, 0x93) — odwołanie do tablicy jest odkładane na stos. Indeks elementu, który ma zostać odczytany jest odkładany na stos jako wartość typu native int lub int32. Instrukcja zdejmuje dane ze stosu i odczytuje element tablicy typu unsigned int16 pod wskazywanym indeksem. Odczytany element jest odkładany na stos jako wartość typu int32.
• Ldelem_U4 (ldelem.u4, 0x95) — odwołanie do tablicy jest odkładane na stos. Indeks elementu, który ma zostać odczytany jest odkładany na stos jako wartość typu native int lub int32. Instrukcja zdejmuje dane ze stosu i odczytuje element tablicy typu unsigned int32 pod wskazywanym indeksem. Odczytany element jest odkładany na stos jako wartość typu int32.
• Ldelema (ldelema typeToken, 0x8F <T>) — odwołanie do tablicy jest odkładane na stos. Indeks elementu, który ma zostać odczytany jest odkładany na stos jako wartość typu native int lub int32. Instrukcja zdejmuje dane ze stosu i odczytuje element tablicy pod wskazywanym indeksem. Adres odczytanego elementu jest odkładany na stos jako wskaźnik zarządzany (&).
• Ldfld (ldfld field, 0x7B <T>) — odwołanie do obiektu (typu O) jest odkładane na stos. Odwołanie do obiektu jest zdejmowane ze stosu i odczytywane jest określone pole w tym obiekcie. Wartość odczytanego pola jest odkładana na stos. Odwołanie do obiektu może być także typu native int, & lub *.
• Ldflda (ldflda field, 0x7C <T>) — odwołanie do obiektu (typu O) jest odkładane na stos. Odwołanie do obiektu jest zdejmowane ze stosu i odczytywany jest adres określonego pola w tym obiekcie. Wartość adresu odczytanego pola jest odkładana na stos. Odwołanie do obiektu może być także typu native int, & lub *.
• Ldftn (ldftn method, 0xFE06 <T>) — instrukcja odkłada na stos wskaźnik do natywnego kodu podanej metody.
• Ldind_I (ldind.i, 0x4D) — adres danych typu native int, & lub * jest odkładany na stos. Adres jest zdejmowany ze stosu i odczytywana jest wartość typu native int znajdująca się pod tym adresem. Odczytana wartość jest odkładana na stos jako dane typu native int.
• Ldind_I1 (ldind.i1, 0x46) — adres danych typu native int, & lub * jest odkładany na stos. Adres jest zdejmowany ze stosu i odczytywana jest wartość typu int8 znajdująca się pod tym adresem. Odczytana wartość jest odkładana na stos jako dane typu int32.
• Ldind_I2 (ldind.i2, 0x48) — adres danych typu native int, & lub * jest odkładany na stos. Adres jest zdejmowany ze stosu i odczytywana jest wartość typu int16 znajdująca się pod tym adresem. Odczytana wartość jest odkładana na stos jako dane typu int32.
• Ldind_I4 (ldind.i4, 0x4A) — adres danych typu native int, & lub * jest odkładany na stos. Adres jest zdejmowany ze stosu i odczytywana jest wartość typu int32 znajdująca się pod tym adresem. Odczytana wartość jest odkładana na stos jako dane typu int32.
• Ldind_I8 (ldind.i8, 0x4C) — adres danych typu native int, & lub * jest odkładany na stos. Adres jest zdejmowany ze stosu i odczytywana jest wartość typu int64 znajdująca się pod tym adresem. Odczytana wartość jest odkładana na stos jako dane typu int64.
• Ldind_R4 (ldind.r4, 0x4E) — adres danych typu native int, & lub * jest odkładany na stos. Adres jest zdejmowany ze stosu i odczytywana jest wartość typu float32 znajdująca się pod tym adresem. Odczytana wartość jest odkładana na stos jako dane typu F.
• Ldind_R8 (ldind.r8, 0x4F) — adres danych typu native int, & lub * jest odkładany na stos. Adres jest zdejmowany ze stosu i odczytywana jest wartość typu float64 znajdująca się pod tym adresem. Odczytana wartość jest odkładana na stos jako dane typu F.
• Ldind_Ref (ldind.ref, 0x50) — odwołanie do obiektu typu native int, & lub * jest odkładane na stos. Adres jest zdejmowany ze stosu i tworzone jest odwołanie do obiektu znajdującego się pod tym adresem. Odczytane odwołanie jest odkładane na stos jako obiekt typu O.
• Ldind_U1 (ldind.u1, 0x47) — adres danych typu native int, & lub * jest odkładany na stos. Adres jest zdejmowany ze stosu i odczytywana jest wartość typu unsigned int8 znajdująca się pod tym adresem. Odczytana wartość jest odkładana na stos jako dane typu int32.
• Ldind_U2 (ldind.u2, 0x49) — adres danych typu native int, & lub * jest odkładany na stos. Adres jest zdejmowany ze stosu i odczytywana jest wartość typu unsigned int16 znajdująca się pod tym adresem. Odczytana wartość jest odkładana na stos jako dane typu int32.
• Ldind_U4 (ldind.u4, 0x4B) — adres danych typu native int, & lub * jest odkładany na stos. Adres jest zdejmowany ze stosu i odczytywana jest wartość typu unsigned int32 znajdująca się pod tym adresem. Odczytana wartość jest odkładana na stos jako dane typu int32.
• Ldlen (ldlen, 0x8E) — odwołanie do tablicy jest odkładane na stos. Odwołanie jest zdejmowane ze stosu i obliczana jest długość tablicy. Liczba elementów tablicy jest odkładana na stos jako wartość typu native unsigned int.
• Ldloc (ldloc index, 0xFE0C <unsigned int16>) — instrukcja odkłada daną lokalną o indeksie od 0 do 65535 na stos.
• Ldloc_0 (ldloc.0, 0x06) — instrukcja odkłada daną lokalną o indeksie zero na stos.
• Ldloc_1 (ldloc.1, 0x07) — instrukcja odkłada daną lokalną o indeksie jeden na stos.
• Ldloc_2 (ldloc.2, 0x08) — instrukcja odkłada daną lokalną o indeksie dwa na stos.
• Ldloc_3 (ldloc.3, 0x09) — instrukcja odkłada daną lokalną o indeksie trzy na stos.
• Ldloc_S (ldloc.s num, 0x11 <unsigned int8>) — instrukcja odkłada daną lokalną o indeksie od 0 do 255 na stos.
• Ldloca (ldloca, 0xFE0D) — instrukcja odkłada na stos adres przechowywany w danej lokalnej o indeksie od 0 do 65535.
• Ldloca_S (ldloca.s num, 0x12 <unsigned int8>) — instrukcja odkłada na stos adres przechowywany w danej lokalnej o indeksie od 0 do 255.
• Ldnull (ldnull, 0x14) — instrukcja odkłada null na stos. Używane do inicjalizacji wartością null lub oznaczania miejsc w pamięci, które nie są już potrzebne (zostają zwolnione).
• Ldobj (ldobj typeToken, 0x71 <T>) — adres do danych typu prostego jest odkładany na stos. Odwołanie jest zdejmowane ze stosu i odczytywana jest wartość na którą wskazuje. Odczytana wartość jest odkładana na stos.
• Ldsfld (ldsfld field, 0x7E <T>) — instrukcja odkłada na stos wartość statycznego pola. Typ odkładanej wartości jest powiązany z typem statycznego pola. Warto dodać, że pole statyczne jest dostępne niezależnie od instancji klasy (można uzyskać do niego dostęp z każdej instancji).
• Ldsflda (ldsflda field, 0x7F <T>) — instrukcja odkłada na stos adres statycznego pola. Typ odkładanego adresu to & w przypadku pamięci zarządzanej lub native int w przypadku pamięci niezarządzanej. Warto dodać, że pole statyczne jest dostępne niezależnie od instancji klasy (można uzyskać do niego dostęp z każdej instancji).
• Ldstr (ldstr token, 0x72 <T>) — instrukcja odkłada na stos nowy obiekt zawierający napis. Warto dodać, że CLI zwróci ten sam obiekt, gdy zostanie rozpoznane, że dwa napisy zawierają takie same ciągi znaków.
• Ldtoken (ldtoken token, 0xD0 <T>) — instrukcja odkłada na stos uchwyt RuntimeHandle dla określonego rodzaju tokena. Dla methoddef/methodref/methodspec odłoży na stos RuntimeMethodHandle. Dla typedef/typeref/typespec odłoży na stos RuntimeTypeHandle. Dla fielddef/fieldref odłoży na stos RuntimeFieldHandle.
• Ldvirtftn (ldvirtftn method, 0xFE07 <T>) — odwołanie do obiektu jest odkładane na stos. Odwołanie jest zdejmowane ze stosu i odczytywany jest adres początku kodu natywnego ciała metody powiązanej z obiektem. Wskaźnik do natywnego kodu metody jest odkładany na stos. W prostych słowach: Instrukcja odkłada na stos adres metody wirtualnej.
• Leave (leave target, 0xDD <int32>) — instrukcja bezwarunkowo przekazuje wykonanie do rozkazu pod podanym jako argument przesunięciem (ang. offset). Przesunięcie to wartość ze znakiem o rozmiarze czterech bajtów obliczana od początku instrukcji znajdującej się zaraz za bieżącą instrukcją. Można używać tej instrukcji do wychodzenia z bloków try, catch oraz filter. Instrukcja zapewnia, że bloki finally zostaną wykonane (nie można nią wychodzić z tych bloków). Można używać tej instrukcji nawet do wychodzenia z zagnieżdżonych bloków kodu.
• Leave_S (leave.s target, 0xDE <int8>) — instrukcja bezwarunkowo przekazuje wykonanie do rozkazu pod podanym jako argument przesunięciem (ang. offset). Przesunięcie to wartość ze znakiem o rozmiarze jednego bajta obliczana od początku instrukcji znajdującej się zaraz za bieżącą instrukcją. Można używać tej instrukcji do wychodzenia z bloków try, catch oraz filter. Instrukcja zapewnia, że bloki finally zostaną wykonane (nie można nią wychodzić z tych bloków). Można używać tej instrukcji nawet do wychodzenia z zagnieżdżonych bloków kodu.
• Localloc (localloc, 0xFE0F) — na stos odkładana jest wartość typu native unsigned int określająca ile bajtów pamięci ma zostać zarezerwowane. Wartość jest zdejmowana i po alokacji pamięci na stos odkładany jest wskaźnik niezarządzany (native int) do pierwszego bajta w fragmencie pamięci. Pamięć alokowana jest na nowo. Po wyjściu z metody jest zwalniana i może być ponownie użyta. Instrukcja nie może występować w blokach filter, catch, finally i fault.
• Mkrefany (mkrefany token, 0xC6 <T>) — na stos odkładany jest wskaźnik (native int, &, *) do fragmentu danych. Wskaźnik jest zdejmowany ze stosu, aby z adresu i podanego typu stworzyć odwołanie do obiektu określonego typu. Utworzone odwołanie jest odkładane na stos.
• Mul (mul, 0x5A) — pierwsza wartość jest odkładana na stos. Druga wartość jest odkładana na stos. Wartości są zdejmowane ze stosu i wykonywana jest operacja mnożenia, którego wynik umieszczany jest na stosie. Należy zaznaczyć, że dla liczb zmiennoprzecinkowych pomnożenie zero przez nieskończoność zwróci NaN.
• Mul_Ovf (mul.ovf, 0xD8) — instrukcja wykonuje mnożenie ze znakiem liczb całkowitych. Pierwsza wartość jest odkładana na stos. Druga wartość jest odkładana na stos. Wartości są zdejmowane ze stosu i wykonywana jest operacja mnożenia, którego wynik umieszczany jest na stosie. W przypadku przepełnienia rzucany jest wyjątek OverflowException.
• Mul_Ovf_Un (mul.ovf.un, 0xD9) — instrukcja wykonuje mnożenie bez znaku liczb całkowitych. Pierwsza wartość jest odkładana na stos. Druga wartość jest odkładana na stos. Wartości są zdejmowane ze stosu i wykonywana jest operacja mnożenia, którego wynik umieszczany jest na stosie. W przypadku przepełnienia rzucany jest wyjątek OverflowException.
• Neg (neg, 0x65) — na stos odkładana jest wartość liczbowa do zanegowania. Wartość jest zdejmowana ze stosu i wykonywana jest negacja (U2). Wynik operacji jest odkładany na stos i ma taki sam typ jak operand. W przypadku liczb całkowitych negacja (U2) najmniejszej możliwej wartości zwraca w wyniku najmniejszą możliwą wartość. W celu wykrycia tego rodzaju przepełnienia należy użyć rozkazu sub.ovf. Negacja liczby zmiennoprzecinkowej nie powoduje przepełnienia. Negacja NaN zwraca w wyniku NaN.
• Newarr (newarr token, 0x8D <T>) — na stos odkładana jest wartość określająca liczbę elementów tworzonej tablicy. Wartość jest zdejmowana ze stosu i następuje rezerwacja pamięci dla tablicy wskazanego typu. Na stos odkładane jest odwołanie do jednowymiarowej tablicy, indeksowanej od zera, wypełnionej wartością początkową zero. Warto dodać, że tablice wielowymiarowe są tworzone specjalnymi metodami zawartymi w .NET Framework, a nie tym rozkazem.
• Newobj (newobj ctor, 0x73 <T>) — na stos odkładane są argumenty od jeden do N. Argumenty są zdejmowane ze stosu i przekazywane do konstruktora (ctor) w celu utworzenia obiektu. Możliwe jest tworzenie obiektów typu prostego (ang. value type) lub referencyjnego. Pola tworzonego obiektu są inicjalizowane zerami, null lub inną domyślną wartością dla danego typu. Wywoływany jest konstruktor (metoda). Po utworzeniu obiektu na stos odkładane jest odwołanie do niego.
• Nop (nop, 0x00) — instrukcja służy do wypełniania miejsca w przypadku modyfikacji kodu bajtowego. Nie wykonuje niczego konkretnego (ang. no operation).
• Not (not, 0x66) — wartość liczbowa jest odkładana na stos. Wartość jest zdejmowana ze stosu i wykonywane jest zaprzeczenie logiczne, którego wynik odkładany jest na stos. Typ wyniku jest zgodny z typem podanego operandu.
• Or (or, 0x60) — pierwsza liczba całkowita jest odkładana na stos. Druga liczba całkowita jest odkładana na stos. Wartości są zdejmowane ze stosu i wykonywana jest alternatywa logiczna, której wynik odkładany jest na stosie.
• Pop (pop, 0x26) — instrukcja zdejmuje (usuwa) dane z wierzchołka stosu.
• Readonly_ (readonly., 0xFE1E) — prefiks, który powoduje, że następująca po nim instrukcja operacji adresowania na tablicy nie wykonuje kontroli typu podczas działania (ang. runtime).
• Refanytype (refanytype, 0xFE1D) — odwołanie jest odkładane na stos. Odwołanie jest zdejmowane ze stosu i typ niniejszego odwołania jest odkładany na stos. W prostych słowach: Instrukcja pozwala odczytać typ odwołania utworzonego przez rozkaz mkrefany.
• Refanyval (refanyval token, 0xC2 <T>) — odwołanie jest odkładane na stos. Odwołanie jest zdejmowane ze stosu i adres typu & wydobyty niniejszego odwołania jest odkładany na stos. W prostych słowach: Instrukcja pozwala odczytać adres z odwołania utworzonego przez rozkaz mkrefany.
• Rem (rem, 0x5D) — instrukcja reszty z dzielenia ze znakiem. Pierwsza wartość jest odkładana na stos. Druga wartość jest odkładana na stos. Wartości są zdejmowane i pierwsza wartość jest dzielona przez drugą. Reszta z operacji dzielenia jest odkładana na stos.
• Rem_Un (rem.un, 0x5E) — instrukcja reszty z dzielenia bez znaku. Pierwsza wartość jest odkładana na stos. Druga wartość jest odkładana na stos. Wartości są zdejmowane i pierwsza wartość jest dzielona przez drugą. Reszta z operacji dzielenia jest odkładana na stos.
• Ret (ret, 0x2A) — instrukcja wychodzi z bieżącej metody (wraca do metody, która ją wywołała). Jeśli wywoływana metoda zwróciła wartość, to wartość ta jest pobierana z wierzchołka stosu i kopiowana na stos metody nadrzędnej, która wywołała bieżącą metodę. Stos aktualnej metody powinien być pusty z wyjątkiem odłożonej wartości, która ma zostać zwrócona.
• Rethrow (rethrow, 0xFE1A) — instrukcja jest dozwolona tylko wewnątrz bloku catch i rzuca ponownie wyjątek złapany przez catch. Nie modyfikuje śladu stosu w obiekcie.
• Shl (shl, 0x62) — wartość liczbowa typu int32, int64 lub native int jest odkładana na stos. Liczba bitów o którą nastąpi przesunięcie jest odkładana na stos jako int32 lub native int. Wartości są zdejmowane ze stosu i następuje przesunięcie bitowe w lewo (z prawej strony wchodzą zera), którego wynik jest odkładany na stos.
• Shr (shr, 0x63) — wartość liczbowa typu int32, int64 lub native int jest odkładana na stos. Liczba bitów o którą nastąpi przesunięcie jest odkładana na stos jako int32 lub native int. Wartości są zdejmowane ze stosu i następuje przesunięcie bitowe w prawo (na bity z lewej strony powielany jest bit znaku), którego wynik jest odkładany na stos.
• Shr_Un (shr.un, 0x64) — wartość liczbowa typu int32, int64 lub native int jest odkładana na stos. Liczba bitów o którą nastąpi przesunięcie jest odkładana na stos jako int32 lub native int. Wartości są zdejmowane ze stosu i następuje przesunięcie bitowe w prawo (na bity z lewej strony wchodzą zera), którego wynik jest odkładany na stos.
• Sizeof (sizeof token, 0xFE1C <T>) — instrukcja odkłada na stos rozmiar w bajtach podanego typu. Wartość odkładana na stos jest typu unsigned int32.
• Starg (starg num, 0xFE0B <unsigned int16>) — instrukcja zdejmuje dane z wierzchołka stosu i umieszcza w argumencie o indeksie od 0 do 65535.
• Starg_S (starg.s num, 0x10 <unsigned int8>) — instrukcja zdejmuje dane z wierzchołka stosu i umieszcza w argumencie o indeksie od 0 do 255.
• Stelem (stelem token, 0xA4 <T>) — na stos odkładane jest odwołanie do tablicy. Odkładany jest indeks elementu tablicy. Odkładana jest także nowa wartość dla elementu. Odłożone wartości są zdejmowane ze stosu i wartość elementu tablicy pod podanym indeksem jest podmieniana na inną.
• Stelem_I (stelem.i, 0x9B) — na stos odkładane jest odwołanie do tablicy. Odkładany jest indeks elementu tablicy (native int lub int32). Odkładana jest także nowa wartość typu native int dla elementu. Odłożone wartości są zdejmowane ze stosu i wartość elementu tablicy pod podanym indeksem jest podmieniana na inną.
• Stelem_I1 (stelem.i1, 0x9C) — na stos odkładane jest odwołanie do tablicy. Odkładany jest indeks elementu tablicy (native int lub int32). Odkładana jest także nowa wartość typu int8 dla elementu. Odłożone wartości są zdejmowane ze stosu i wartość elementu tablicy pod podanym indeksem jest podmieniana na inną.
• Stelem_I2 (stelem.i2, 0x9D) — na stos odkładane jest odwołanie do tablicy. Odkładany jest indeks elementu tablicy (native int lub int32). Odkładana jest także nowa wartość typu int16 dla elementu. Odłożone wartości są zdejmowane ze stosu i wartość elementu tablicy pod podanym indeksem jest podmieniana na inną.
• Stelem_I4 (stelem.i4, 0x9E) — na stos odkładane jest odwołanie do tablicy. Odkładany jest indeks elementu tablicy (native int lub int32). Odkładana jest także nowa wartość typu int32 dla elementu. Odłożone wartości są zdejmowane ze stosu i wartość elementu tablicy pod podanym indeksem jest podmieniana na inną.
• Stelem_I8 (stelem.i8, 0x9F) — na stos odkładane jest odwołanie do tablicy. Odkładany jest indeks elementu tablicy (native int lub int32). Odkładana jest także nowa wartość typu int64 dla elementu. Odłożone wartości są zdejmowane ze stosu i wartość elementu tablicy pod podanym indeksem jest podmieniana na inną.
• Stelem_R4 (stelem.r4, 0xA0) — na stos odkładane jest odwołanie do tablicy. Odkładany jest indeks elementu tablicy (native int lub int32). Odkładana jest także nowa wartość typu float32 dla elementu. Odłożone wartości są zdejmowane ze stosu i wartość elementu tablicy pod podanym indeksem jest podmieniana na inną.
• Stelem_R8 (stelem.r8, 0xA1) — na stos odkładane jest odwołanie do tablicy. Odkładany jest indeks elementu tablicy (native int lub int32). Odkładana jest także nowa wartość typu float64 dla elementu. Odłożone wartości są zdejmowane ze stosu i wartość elementu tablicy pod podanym indeksem jest podmieniana na inną.
• Stelem_Ref (stelem.ref, 0xA2) — na stos odkładane jest odwołanie do tablicy. Odkładany jest indeks elementu tablicy (native int lub int32). Odkładana jest także nowa wartość typu referencyjnego dla elementu. Odłożone wartości są zdejmowane ze stosu i wartość elementu tablicy pod podanym indeksem jest podmieniana na inną.
• Stfld (stfld field, 0x7D <T>) — na stos odkładane jest odwołanie do obiektu. Odkładana jest także nowa wartość dla pola. Odłożone wartości są zdejmowane ze stosu i wartość pola obiektu jest podmieniana na nową.
• Stind_I (stind.i, 0xDF) — adres danych typu native int, & lub * oraz wartość typu native int są odkładane na stos. Odłożona wartość oraz adres są zdejmowane ze stosu w celu umieszczenia wartości pod adresem.
• Stind_I1 (stind.i1, 0x52) — adres danych typu native int, & lub * oraz wartość typu int8 są odkładane na stos. Odłożona wartość oraz adres są zdejmowane ze stosu w celu umieszczenia wartości pod adresem.
• Stind_I2 (stind.i2, 0x53) — adres danych typu native int, & lub * oraz wartość typu int16 są odkładane na stos. Odłożona wartość oraz adres są zdejmowane ze stosu w celu umieszczenia wartości pod adresem.
• Stind_I4 (stind.i4, 0x54) — adres danych typu native int, & lub * oraz wartość typu int32 są odkładane na stos. Odłożona wartość oraz adres są zdejmowane ze stosu w celu umieszczenia wartości pod adresem.
• Stind_I8 (stind.i8, 0x55) — adres danych typu native int, & lub * oraz wartość typu int64 są odkładane na stos. Odłożona wartość oraz adres są zdejmowane ze stosu w celu umieszczenia wartości pod adresem.
• Stind_R4 (stind.r4, 0x56) — adres danych typu native int, & lub * oraz wartość typu float32 są odkładane na stos. Odłożona wartość oraz adres są zdejmowane ze stosu w celu umieszczenia wartości pod adresem.
• Stind_R8 (stind.r8, 0x57) — adres danych typu native int, & lub * oraz wartość typu float64 są odkładane na stos. Odłożona wartość oraz adres są zdejmowane ze stosu w celu umieszczenia wartości pod adresem.
• Stind_Ref (stind.ref, 0x51) — adres danych typu native int, & lub * oraz odwołanie do obiektu typu O są odkładane na stos. Odłożona wartość oraz adres są zdejmowane ze stosu w celu umieszczenia wartości pod tym adresem.
• Stloc (stloc index, 0xFE0E <unsigned int16>) — instrukcja zdejmuje dane z wierzchołka stosu i umieszcza w danej lokalnej o indeksie od 0 do 65535.
• Stloc_0 (stloc.0, 0x0A) — instrukcja zdejmuje dane z wierzchołka stosu i umieszcza w danej lokalnej o indeksie zero.
• Stloc_1 (stloc.1, 0x0B) — instrukcja zdejmuje dane z wierzchołka stosu i umieszcza w danej lokalnej o indeksie jeden.
• Stloc_2 (stloc.2, 0x0C) — instrukcja zdejmuje dane z wierzchołka stosu i umieszcza w danej lokalnej o indeksie dwa.
• Stloc_3 (stloc.3, 0x0D) — instrukcja zdejmuje dane z wierzchołka stosu i umieszcza w danej lokalnej o indeksie trzy.
• Stloc_S (stloc.s num, 0x13 <unsigned int8>) — instrukcja zdejmuje dane z wierzchołka stosu i umieszcza w danej lokalnej o indeksie od 0 do 255.
• Stobj (stobj token, 0x81 <T>) — na stos odkładany jest adres (wskaźnik typu native int, & lub *). Na stos odkładany jest także obiekt źródłowy. Dane są zdejmowane ze stosu i obiekt jest kopiowany do miejsca wskazywanego przez adres docelowy.
• Stsfld (stsfld field, 0x80 <T>) — nowa wartość dla pola jest odkładana na stos. Wartość jest zdejmowana ze stosu i zachowywana w polu statycznym klasy. Pole w klasie jest określone przez operand instrukcji.
• Sub (sub, 0x59) — dwie wartości są odkładane na stos. Odłożone wartości są zdejmowane i od pierwszej wartości jest odejmowana druga. Wynik operacji odejmowania jest odkładany na stos. Instrukcja nie wykrywa przepełnienia całkowitoliczbowego (ang. integer overflow). Przepełnienie (ang. overflow) dla wartości zmiennoprzecinkowych (ang. floating-point) zwraca nieskończoność (ang. ±infinity), natomiast błąd niedomiaru (ang. underflow) zwraca zero.
• Sub_Ovf (sub.ovf, 0xDA) — dwie wartości całkowite ze znakiem są odkładane na stos. Odłożone wartości są zdejmowane i od pierwszej wartości jest odejmowana druga. Wynik operacji odejmowania jest odkładany na stos. W przypadku przepełnienia rzucany jest wyjątek OverflowException.
• Sub_Ovf_Un (sub.ovf.un, 0xDB) — dwie wartości całkowite bez znaku są odkładane na stos. Odłożone wartości są zdejmowane i od pierwszej wartości jest odejmowana druga. Wynik operacji odejmowania jest odkładany na stos. W przypadku przepełnienia rzucany jest wyjątek OverflowException.
• Switch (switch (IL_0001, IL_0002 ... IL_000N), 0x45 <unsigned int32> <int32>...<int32>) — instrukcja implementuje tablicę skoków. Podane argumenty to przesunięcia (ang. offset) względem początku instrukcji, która występuje po switch. Przykładowa składnia: switch (IL_0022, IL_0041, IL_0060, IL_007F). Instrukcja zdejmuje ostatnio odłożoną wartość z wierzchołka stosu i porównuje do liczby argumentów n. W przykładowym kodzie jest ich cztery. Teraz zgodnie z wynikiem porównania wykonywane są skoki do etykiet (przesunięć), czyli jeśli wartość zdjęta ze stosu jest mniejsza od n (tutaj cztery), to wykonywany jest skok do IL_007F. Jeśli jest mniejsza od trzy, to wykonanie jest przekazywane do etykiety IL_0060. Jeśli mniejsza od dwa, to skok do etykiety IL_0041. A jeśli mniejsza od jeden, to skok do etykiety IL_0022.
• Tail_ (tail., 0xFE14) — prefiks ten poprzedzając metodę powoduje zwolenienie ramki stosu bieżącej metody przed wywołaniem kolejnej rozkazem call, calli czy callvirt.
• Throw (throw, 0x7A) — na stosie odkładany jest obiekt reprezentujący wyjątek. Obiekt jest zdejmowany ze stosu i rzucany jako wyjątek.
• Unaligned_ (unaligned. alignment, 0xFE12 <unsigned int8>) — prefiks ten określa, że adres używany w instrukcjach ldind, stind, ldfld, stfld, ldobj, stobj czy initblk, cpblk może nie być wyrównany zgodnie z architekturą maszyny. Wartość operandu powinna być równa jeden (wyrównanie do bajta), dwa (wyrównanie do słowa) lub cztery (wyrównanie do podwójnego słowa). Domyślne wyrównanie dla architektury 32-bitowej to cztery, a dla architektury 64-bitowej to osiem. Jeśli generator kodu powoduje, że podczas działania nie ma pewności wyrównania do ośmiu bajtów powinien być stosowany ten prefiks.
• Unbox (unbox token, 0x79 <T>) — opakowane (ang. boxed) dane typu prostego (ang. value type) lub dane typu referencyjnego są odkładane na stos. Obiekt jest zdejmowany i wykonywana jest operacja odpakowywania (ang. unboxing). Po wykonaniu tej operacji na stos odkładana jest wydobyta wartość.
• Unbox_Any (unbox.any token, 0xA5 <T>) — opakowane (ang. boxed) dane typu prostego (ang. value type) lub dane typu referencyjnego są odkładane na stos. Dane są zdejmowane i jeśli są opakowanymi (ang. boxed) danymi typu prostego (ang. value type), to wydobywana jest wartość z tego obiektu. Po wykonaniu tej operacji na stos odkładana jest wydobyta wartość. Natomiast jeśli instrukcja jest zastosowana do danych typu referencyjnego, to działa jak rozkaz castclass, czyli na stos zostanie odłożony obiekt, a nie wydobyta wartość.
• Volatile_ (volatile., 0xFE13) — prefiks ostrzega, że adres znajdujący się na wierzchołku stosu jest ulotny. Oznacza to m.in. brak możliwości umieszczenia wyników odczytu danych spod tego adresu w pamięci podręcznej oraz brak możliwości połączenia wielu operacji zapisu do tej lokalizacji. Należy zaznaczyć, że nie ma wymogu, aby dostęp do lokalizacji oznaczonych jako ulotne był operacją niepodzielną (ang. atomic).
• Xor (xor, 0x61) — pierwsza liczba całkowita jest odkładana na stos. Druga liczba całkowita jest odkładana na stos. Wartości są zdejmowane ze stosu i wykonywana jest alternatywa wykluczająca, której wynik odkładany jest na stosie.

Generowanie kodu CIL z użyciem klasy ILGenerator

Dynamicznie generowany kod znajduje szerokie zastosowanie w wirusach komputerowych i złośliwym oprogramowaniu (ang. malware). Może on utrudniać analitykom badanie zachowania próbki, a programom obronnym identyfikację i oznaczenie próbki sygnaturą w postaci wzorca binarnego. Poniżej przedstawiono kod źródłowy przykładowego programu, który podczas działania tworzy dynamiczną metodę i umieszcza w niej instrukcje języka pośredniego CIL. Poszczególne rozkazy są dodawane do strumienia instrukcji za pomocą metody void ILGenerator.Emit(OpCode opcode);. Przykładowa metoda utworzona dynamicznie przyjmuje dwa argumenty w postaci liczb całkowitych, wykonuje dodawanie i zwraca w wyniku sumę tych liczb.

Po uruchomieniu przykładowego kodu na konsoli tekstowej powinno się wyświetlić  2 + 1 = 3.

Kod źródłowy przykładu tworzenia dynamicznej metody zaprezentowano poniżej.

Dynamiczna kompilacja kodu źródłowego w języku C# za pomocą klasy CSharpCompilation

Podmioty zagrażające (ang. threat actor) mogą próbować dostarczać kod ładunku (ang. payload) w postaci nieskompilowanej w celu utrudnienia wykrycia. Metody zabezpieczeń ukierunkowane na pliki zawierające kod binarny mogą być wtedy nieskuteczne. Z tego powodu kolejny edukacyjny przykład to kompilacja kodu źródłowego w języku C# podczas działania aplikacji (ang. runtime). W celu przejrzystego zaprezentowania idei działania przykład nie zawiera zaciemnienia (ang. obfuscation). Przykładowa aplikacja kompiluje kod źródłowy C# do modułu (ang. assembly), który później jest ładowany do pamięci za pomocą Assembly.Load(...);, po czym następuje wywołanie metody głównej Main.

Wykonanie surowych bajtów poprzez utworzenie delegatu ze wskaźnika do pamięci niezarządzanej

Program dla platformy .NET oprócz kodu zarządzanego (ang. managed) posiada także możliwość wywoływania natywnych funkcji systemowych (np. Windows API). Może też uruchamiać ładunki (ang. payload), które są kodem maszynowym dla architektury sprzętowej na której działa aplikacja. W prosty i niegroźny sposób prezentuje to poniższy przykład.

Wykaz literatury

1. [1] https://ecma-international.org/publications-and-standards/standards/ecma-335/ [dostęp: 2024-04-03]
2. [2] https://ecma-international.org/publications-and-standards/standards/ecma-334/ [dostęp: 2024-04-03]
3. [3] https://standards.iso.org/ittf/PubliclyAvailableStandards/c075178_ISO_IEC_23270_2018.zip [dostęp: 2024-04-03]
4. [4] https://standards.iso.org/ittf/PubliclyAvailableStandards/c058046_ISO_IEC_23271_2012(E).zip [dostęp: 2024-04-03]